CSMN > Ed's files > Headlines > End times > Covenant theology

Verbondstheologie is niet zozeer een "theologie" in de zin van een systematische set leerstellingen, maar een raamwerk voor het interpreteren van de Schrift. Het staat meestal in contrast met een ander interpretatief raamwerk voor de Schrift, genaamd "dispensationele theologie" of "dispensationalisme". Dispensationalisme is momenteel de meest populaire schriftuurlijke interpretatiemethode in het Amerikaanse evangelicalisme, en is dat al sinds de tweede helft van de 19e eeuw. De verbondstheologie blijft echter het meerderheidsrapport voor het protestantisme sinds de tijd van de Reformatie, en het is het systeem dat de voorkeur geniet van degenen met een meer gereformeerde of calvinistische overtuiging. Waar het dispensationalisme ziet dat de Schrift zich ontvouwt in een reeks van (typisch) zeven 'bedelingen' (een bedeling kan worden gedefinieerd als het specifieke middel dat God gebruikt om met de mens en de schepping om te gaan gedurende een bepaalde periode in de verlossingsgeschiedenis), kijkt de verbondstheologie naar de Schrift door het raster van het verbond. De verbondstheologie definieert twee allesoverheersende verbonden: het verbond der werken (CW) en het verbond der genade (CG). Een derde verbond wordt soms genoemd; namelijk het verlossingsconvenant (CR). We zullen deze verbonden achtereenvolgens bespreken. Het belangrijkste om in gedachten te houden is dat alle verschillende verbonden die in de Schrift worden beschreven (bijv. De verbonden die zijn gesloten met Noach, Abraham, Mozes, David en het Nieuwe Verbond) uitwerkingen zijn van ofwel het werkverbond of het genadeverbond. Laten we beginnen met het onderzoeken van de verschillende verbonden die in de Verbondstheologie worden beschreven, te beginnen met het verlossingsverbond, dat logischerwijs voorafgaat aan de andere twee verbonden. Volgens de verbondstheologie is de CR een verbond dat is gesloten tussen de drie Personen van de Drie-eenheid om een selecte groep personen te kiezen, te verzoenen en te redden tot redding en eeuwig leven. Zoals een populaire predikant-theoloog heeft gezegd, in het verlossingsverbond: "De Vader kiest een bruid voor Zijn Zoon." Hoewel de CR niet expliciet in de Schrift wordt vermeld, vermeldt de Schrift wel expliciet de eeuwige aard van het heilsplan (Efeziërs 1: 3-14; 3:11; 2 Tessalonicenzen 2:13; 2 Timoteüs 1: 9; Jakobus 2: 5) ; 1 Petrus 1: 2). Bovendien verwees Jezus vaak naar Zijn taak als het uitvoeren van de wil van de Vader (Johannes 5: 3, 43; 6: 38-40; 17: 4-12). Dat de redding van de uitverkorenen Gods bedoeling was vanaf het allereerste begin van de schepping, kan niet worden betwijfeld; de CR formaliseert dit eeuwige plan gewoon in de taal van het verbond. Vanuit een verlossend historisch perspectief is het werkverbond het eerste verbond dat we in de Bijbel zien. Toen God de mens schiep, plaatste Hij hem in de hof van Eden en gaf hem een eenvoudig gebod: “Je bent vrij om te eten van elke boom in de tuin; maar u mag niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad, want als u daarvan eet, zult u zeker sterven ”(Genesis 2: 16-17). We kunnen de verbondstaal in dit gebod zien. God plaatst Adam in de hof en belooft eeuwig leven aan hem en zijn nageslacht, zolang hij gehoorzaam is aan Gods geboden. Het leven is de beloning voor gehoorzaamheid en de dood is de straf voor ongehoorzaamheid. Dit is verbondstaal. Sommige geleerden zien in het werkverbond een vorm van wat een suzerain-vazal-verbond wordt genoemd. In dit soort verbonden zou de suzerein (d.w.z. koning of heerser) de voorwaarden van het verbond aanbieden aan de vazal (d.w.z. het onderwerp). De suzerein zou zegen en bescherming bieden in ruil voor het eerbetoon van de vazal. In het geval van het werkverbond belooft God (de suzerein) eeuwig leven en zegen aan de mensheid (de vazal voorgesteld door Adam als het hoofd van het menselijk ras), in ruil voor de gehoorzaamheid van de mens aan de bepalingen van het verbond (dwz, eet niet van de boom). We zien een soortgelijke structuur bij het geven van het Oude Verbond door Mozes aan Israël. Israël sloot een verbond met God op de Sinaï. God zou het Beloofde Land, een opnieuw samengesteld Eden ("een land dat vloeit van melk en honing") en Zijn zegen en bescherming tegen alle vijanden geven in ruil voor Israëls gehoorzaamheid aan de bepalingen van het verbond. De straf voor het overtreden van het verbond was verdrijving uit het land (die plaatsvond bij de verovering van het Noordelijke Koninkrijk in 722 voor Christus en het Zuidelijke Koninkrijk in 586 voor Christus). Toen Adam er niet in slaagde het werkverbond na te komen, stelde God het derde verbond in, het genadeverbond genoemd. In de CG biedt God vrijelijk aan zondaars (degenen die niet voldoen aan de CW) eeuwig leven en redding door geloof in Jezus Christus. We zien de voorziening voor de CG direct na de zondeval, wanneer God het "zaad van de vrouw" profeteert in Genesis 3:15. Terwijl het werkverbond voorwaardelijk is en zegen belooft voor gehoorzaamheid en vervloeking voor ongehoorzaamheid, is het genadeverbond onvoorwaardelijk en wordt het vrijelijk gegeven op basis van Gods genade. De CG neemt de vorm aan van oude landsubsidieverdragen, waarin een koning land aan een ontvanger cadeau zou doen, zonder verplichtingen. Men kan stellen dat geloof een voorwaarde is van het verbond der genade. Er zijn veel aansporingen in de Bijbel voor de ontvangers van Gods onvoorwaardelijke genade om tot het einde trouw te blijven, dus in een zeer reële zin is het behouden van het geloof een voorwaarde van de CG. Maar de Bijbel leert duidelijk dat zelfs het reddende geloof een genadig geschenk van God is (Efeziërs 2: 8-9). We zien het genadeverbond geopenbaard in de verschillende onvoorwaardelijke verbonden die God in de Bijbel met individuen sluit. Het verbond dat God met Abraham sluit (om zijn God te zijn en voor Abraham en zijn nakomelingen om Zijn volk te zijn) is een verlengstuk van de CG. Het Davidische Verbond (dat een afstammeling van David altijd als koning zal regeren) is ook een verlengstuk van de CG. Het nieuwe verbond is de laatste uitdrukking van de CG als God Zijn wet in ons hart schrijft en onze zonden volledig vergeeft. Een ding dat duidelijk moet zijn als we naar deze verschillende OT-verbonden kijken, is dat ze allemaal hun vervulling vinden in Jezus Christus. De belofte aan Abraham om alle naties te zegenen werd vervuld in Christus. De Davidische koning die eeuwig over Gods volk zal heersen, werd ook vervuld in Christus, en het Nieuwe Verbond werd duidelijk vervuld in Christus. Zelfs in het Oude Verbond zijn er hints van de CG, aangezien alle OT-offers en rituelen vooruit wijzen naar het reddende werk van Christus, onze grote Hogepriester (Hebreeën 8-10). Daarom kan Jezus in de Bergrede zeggen dat Hij niet kwam om de wet af te schaffen, maar om haar te vervullen (Mattheüs 5:17). We zien de CG ook in actie in het OT wanneer God Zijn volk het oordeel spaart dat hun herhaalde zonde verdient. Hoewel de bepalingen van het Mozaïsche Verbond (een toepassing van het CW) Gods oordeel over Israël beloofden vanwege hun ongehoorzaamheid aan Zijn geboden, handelt God geduldig met Zijn verbondsvolk. Dit gaat meestal gepaard met de zin "God herinnerde zich het verbond dat hij met Abraham sloot" (2 Koningen 13:23; Psalm 105; Jesaja 29:22; 41: 8); Gods belofte om het genadeverbond te vervullen (dat per definitie een eenzijdig verbond is) ging vaak boven Zijn recht om het werkverbond af te dwingen. Dat is een korte beschrijving van de verbondstheologie en hoe deze de Schrift interpreteert door de lens van het verbond. Een vraag die bij convenantstheologie soms opkomt, is of de CG de CW vervangt of vervangt. Met andere woorden, is de CW verouderd sinds het Oude Verbond verouderd is (Hebreeën 8:13)? Het oude (mozaïek) verbond, hoewel een toepassing van de CW, is niet de CW. Nogmaals, de CW gaat helemaal terug naar Eden toen God beloofde leven voor gehoorzaamheid en dood voor ongehoorzaamheid. De CW wordt verder uitgewerkt in de Tien Geboden, waarin God weer leven en zegen voor gehoorzaamheid belooft en dood en straf voor ongehoorzaamheid. Het Oude Verbond is meer dan alleen de morele wet die is vastgelegd in de Tien Geboden. Het Oude Verbond bevat de regels en voorschriften met betrekking tot de aanbidding van God. Het omvat ook de burgerlijke wet die de natie Israël regeerde tijdens de theocratie en monarchie. Met de komst van Jezus Christus, de beloofde Messias van het OT, raken veel aspecten van het Oude Verbond achterhaald omdat Jezus de typen en figuren van het Oude Verbond vervulde (zie nogmaals Hebreeën 8–10). Het Oude Verbond vertegenwoordigde de "typen en schaduwen", terwijl Christus de "substantie" vertegenwoordigt (Kolossenzen 2:17). Opnieuw kwam Christus om de wet te vervullen (Matteüs 5:17). Zoals Paulus zegt: "Want hoeveel beloften God ook heeft gedaan, ze zijn‘ Ja ’in Christus. En zo wordt door hem het ‘amen’ door ons gesproken tot eer van God ”(2 Korintiërs 1:20). Dit doet echter niets af aan het werkverbond zoals gecodificeerd in de morele wet. God eiste heiligheid van Zijn volk in het OT (Leviticus 11:44) en eist nog steeds heiligheid van Zijn volk in het NT (1 Petrus 1:16). We zijn dus nog steeds verplicht om te voldoen aan de bepalingen van de CW. Het goede nieuws is dat Jezus Christus, de laatste Adam en ons verbondshoofd, perfect voldeed aan de eisen van de CW en dat volmaakte gerechtigheid de reden is waarom God de CG kan uitbreiden naar de uitverkorenen. Romeinen 5: 12-21 beschrijft de situatie tussen de twee federale hoofden van het menselijk ras. Adam vertegenwoordigde het menselijk ras in de Hof en slaagde er niet in de CW hoog te houden, waardoor hij en zijn nageslacht in zonde en dood werden gestort. Jezus Christus stond als de vertegenwoordiger van de mens, vanaf Zijn verzoeking in de woestijn helemaal tot aan Golgotha, en vervulde de CW perfect. Daarom kan Paulus zeggen: "Zoals in Adam allen sterven, zo zullen ook in Christus allen levend gemaakt worden" (1 Korintiërs 15:22). Concluderend: de verbondstheologie beschouwt de verbonden van de Schrift als manifestaties van ofwel de CW ofwel de CG. Het hele verhaal van de verlossingsgeschiedenis kan worden gezien als God die de CG ontvouwt vanaf zijn ontluikende stadia (Genesis 3:15) tot zijn bloei in Christus. Verbondstheologie is daarom een zeer christocentrische manier om naar de Schrift te kijken, omdat het het OT ziet als de belofte van Christus en het NT als de vervulling in Christus. Sommigen hebben de verbondstheologie ervan beschuldigd te onderwijzen wat "vervangingstheologie" wordt genoemd (d.w.z. de kerk vervangt Israël). Dit kan niet verder van de waarheid zijn. In tegenstelling tot het dispensationalisme ziet de verbondstheologie geen scherp onderscheid tussen Israël en de kerk. Israël vormde het volk van de God in het OT, en de Kerk (die bestaat uit Jood en heiden) vormt het volk van God in het NT; beiden vormen slechts één volk van God (Efeziërs 2: 11-20). De Kerk vervangt Israël niet; de Kerk is Israël en Israël is de Kerk (Galaten 6:16). Alle mensen die hetzelfde geloof oefenen als Abraham, maken deel uit van het verbondsvolk van God (Galaten 3: 25-29). Er kunnen nog veel meer dingen worden gezegd over de verbondstheologie, maar het belangrijkste om in gedachten te houden is dat de verbondstheologie een interpretatierooster is om de Schrift te begrijpen. Zoals we hebben gezien, is dit niet de enige manier om de Schrift te interpreteren. Verbondstheologie en dispensationalisme hebben veel verschillen, en leiden soms tot tegengestelde conclusies met betrekking tot bepaalde secundaire doctrines, maar beide houden vast aan de essentie van het christelijk geloof: redding is alleen door genade, door geloof alleen in Christus, en aan God alleen de eer ! Met betrekking tot de visie op de nog te vervullen Bijbelse Profetie binnen de verbondstheologie verwijs ik naar dit artikel.